NEON NIGHT

     Zobaczywszy w internecie wiadomość o tym, że zespół 30 Seconds To Mars przyjeżdża do Polski, poryczałam się. Najpierw sama - w pokoju. Potem wyskoczyłam z niego i pobiegłam do matki, gdzie zaczęłam biegać wokół niej, machać rękami w każdą stronę i krzyczeć "MARSI W POLSCE!" po czterdzieści cztery razy.

     Zanim się ogarnęłam, musiałam wybrać telefon do ojca, który musiał pozwolić mi jechać.

     Okej, pozwolił.

     Moja radość sięgała zenitu. Gdy wszyscy spali, ja słuchałam „Night of The Hunter” na słuchawkach i udawałam, że śpiewam do mikrofonu.

     Gdy tylko pojawiła się informacja, że bilety dostępne są  w sprzedaży od pierwszego sierpnia (chyba od godziny 12:00), poczułam jednocześnie podniecenie, ale i strach. „Pierwszego sierpnia nie będzie mnie w domu. Będę z babcią w Krynicy Górskiej i zapowiada się nuda”. Nie to było najgorsze - brak Internetu, to brak kupna biletów.

     Nie poddałam się.

     Telefon do ojca:

- O godzinie 11:55 wejdź na Alterart i KUP NA PŁYTĘ!

     Zniecierpliwiona czekałam na telefon. Spojrzałam na zegarek - 12:01. „Oby bilety jeszcze były, błagam!”.

     Telefon.

- MASZ!? - spytałam szybko.

- W ostatniej chwili mi się udało…

     A na mojej twarzy pojawiły się łzy szczęścia.

     Po miesiącach przygotowań, zamawianiu koszulek, przygotowywaniu marshawka, który był do tego odblaskowy, byłam gotowa. Jechałam z siostrą dla towarzystwa.

     Najpierw stałyśmy w długiej kolejce, organizacja była do dupy. Zanim zorientowałyśmy się, że bilety z Eventima kasuje się gdzieś indziej, my byłyśmy już w połowie kolejki.

     Ekstra.

     Poszłyśmy dalej. Następna kolejka była już w porządku. Tymczasem przyglądam się Echelonom na placu.   

     Większość się nie postarała - nie kupili nawet głupich światełek ! „Czemu jesteś ubrana na czarno?”, „Czemu nie masz ani jednego świecidełka?”. Byłam zbulwersowana tym, jak polski Echelon się przygotował, a potem okazało się, że nie wypadliśmy tak źle.

     Kolejka ciągnęła się jak krew z nosa, powoli odmarzały mi stopy.

     Wreszcie byłam w środku, babka sprawdzała autentyczność biletów, potem krótkie macanko czy aby na pewno nie wszyto mi pistoletu w nogę i mogłam iść.

     Byłam tak podniecona, widząc wielką triadę na scenie, że piszczałam do siostry i ciągnęłam ją do płyty.    

     Wskoczyłam na nią i pobiegłam, ile miałam sił.

     Na początku stałam z tyłu, potem przedostałam się pod barierki - głównie dlatego, że na część akustyczną Jared przeszedł na środek (miejsce dla reporterów i ochroniarzy), a napalone fanki podbiegły właśnie do niego. Potem wszystko mieszało mi się już z wielkim piskiem, śpiewaniem, „lumpowaniem”, klaskaniem i tupaniem.

     No i z płakaniem, rzecz jasna.

     Czekałam tyle miesięcy, wreszcie mi się udało. Najbardziej zajebista noc w moim życiu, najbardziej zajebisty koncert i w ogóle mega <3.

     Niesamowite, jak silna więź jest między nami, a tymi trzema facetami, jaka cholerna radość z nas wypływa.   

     Byłam o krok od napicia się z butelki  Tomo i dostałam od kogoś z szyję, nieważne… Do tego Jared bardzo dobrze śpiewał.

     Obawiałam się, że zepsuje wszystko śpiewaniem, ale był po prostu świetny... 

     Akcja z mikrofonem - genialna.

     „ODDAJ MIKROFON!” XD

     Balony? Niesamowity efekt.

     Nadmuchiwane rekiny i delfiny?

     Rzucanie świecidełkami na scenę?

     „Gwiezdne niebo” na trybunach podczas akustyka? 

     I do tego wielki podskok na „Kings And Queens”?

     Ten obraz, gdy każdy jeden kuca, a potem SKACZE - po prostu piękne.

     Mam nadzieję, że wrócą. Muszą wrócić.

NO, NO, NO, NO! 

I WILL NEVER FORGET!

I WILL NEVER REGRET!

I WILL LIVE MY LIFE!

Napiszcie pod spodem wasze spostrzeżenia :)