Prolog II

CZĘŚĆ DRUGA OPOWIADANIA

II

        
        A Japanese legend says that if you can’t sleep at night it’s because you’re awake in someone else’s dream ~ Autor nieznany

     Jastrząb od kwadransa wznosił się na niebie, patrolując szerokie połacie Hollywoodzkich wzgórz. Wybrał wczesny wieczór, kiedy niebo przybrało granatowy odcień, a na horyzoncie tkwiły ostatnie promienie pomarańczowego słońca.

     Do moich nozdrzy dostawał się zapach wiatru nasyconego aromatem tysięcy gatunków dzikich kwiatów i drzew, który wdychałem pełną piersią do swoich płuc, a nad głową nadal latał wielki drapieżnik, którego potencjalna ofiara kryła się gdzieś w wysokiej trawie. O tej porze zwierzęta były ospałe i mniej ostrożne, co przenosiło się na szalę drapieżcy.

     Stojąc na wzniesieniu spostrzegłem delikatny ruch, zdradzający obecność małego stworzonka ukrytego w zaschniętych kępach dzikiej trawy, a gdy ponownie uniosłem wzrok na ciemne niebo, predator pruł w jego kierunku, jak rozpędzona kula armatnia.

     Przez ułamek sekundy myślałem, że czarnemu ptaszysku odbiło, że świadomie spada z niewiarygodną prędkością na ziemię, ale jastrząb działał krok po kroku, według ustalonego planu, jakiego nauczył go instynkt drapieżcy.

     Ptak podszedł niczego nieświadome zwierzę z góry, porwał je w swoje ostre szpony i wzniósł w stronę nieba. Przy nikłym świetle zachodzącego słońca nie potrafiłem dokładnie zidentyfikować, co takiego trzymał w pazurach, jednak mogła to być młoda sarenka, zamieszkująca te tereny odkąd pamiętam. Jej losy były już w rękach - albo raczej szponach - umięśnionego giganta.

     Ptak był tak wysoko, że tworzył na niebie niewyraźny kształt i gdy zdawało się, że zaraz zniknie z mojego pola widzenia, zwierzę rozluźniło pazury, zrzucając na ziemię brudną robotę.

     Wypuściłem z ust suche powietrze, napawając się pięknem, jakim darzyła mnie Matka Natura, brutalna i krwista kobieta, żyjąca w swojej harmonii od Wielkiego Wybuchu, bo przecież nie tylko fauna i flora tworzy naturę, na nieustalonych przez nikogo zasadach.

     Jej domniemany chaos był w rzeczywistości idealnym porządkiem, którego człowiek nigdy, choćby bardzo się starał, nie osiągnie. Miałem to szczęście być świadkiem nieskończonego cyklu życia i śmierci, w którym nie było równych i równiejszych, który rozgrywał się tak blisko mojego domu. Lubiłem przebywać w progach Natury, być jej cząstką.

- Jeśli natura rzeczywiście jest kobietą, byłaby nią Vicky. Kusi i uwodzi, nikt nie zna jej prawdziwego charakteru, a mimo niebezpieczeństwa, człowiek i tak chce odkryć jej tajemnice.

- Zamień się ze mną rolami, od dzisiaj ja gram na gitarze, a ty piszesz teksty. A tak serio, polemizowałbym kim jest Natura – posłałem Tomislavovi nijaki uśmiech, podobny do tego, jaki wysyłam codziennie roznosicielowi gazet, małemu chłopcu, jeżdżącemu od domu do domu. Dorabiał od małego z cichym marzeniem, że kiedyś zostanie tak jak ja, rozpoznawalną gwiazdką rocka. Życie zweryfikuje, nie?

     Nad naszymi głowami wisiała połyskująca kurtyna gwiazd, długa na miliony mil. Słońce na zawsze pożegnało się z tym marcowym dniem, ustępując wietrznej nocy. W oddali migotały złote światła mojego miasta, które z tej odległości wydawały się strasznie karłowate i nijakie.

     Ot, zwykłe miasteczko na zachodzie Ameryki, z którym każdy człowiek, z niejasnych dla mnie przyczyn, wiązał spełnione marzenia i znanych ludzi. Moje marzenia były naprawdę żałosne, zważywszy, że osiągnąłem już wszystko i kurewsko mi się nudziło.

     Jedyne czego pragnąłem, to znaleźć spokój, którego wszyscy szukamy, a który bywa dany tylko nielicznym z nas. Było to dla mnie tak nieosiągalne, jak wyjście z cienia dwadzieścia lat temu i zagranie w pierwszym popołudniowym serialu, żeby ludzie zobaczyli, kim jest ten smarkacz z ładną buźką.

     Widocznie urosłem i moje priorytety się zmieniły. A co do znanych ludzi w Los Angeles… Jeśli pokazałaś tuzin razy cycki, zaliczałaś się do tych znanych indywiduów.

- Natura ma naturalny odcień włosów, czerwień chyba nim nie jest, hmm? – parsknął Tomo, przywołując mnie do pionu.

     Od dawna prowadziłem z samym sobą ciekawe konwersacje, dochodząc często do zaskakujących odkryć o swojej naturze i otaczającym świecie. Wystarczyło, że zapytam siebie, co stało się z jej naturalnym rudym kolorem włosów, a po kilku minutach żywego dialogu przechodzę do polemiki o światowym wzroście samobójstw i jego przyczynach.

     Chciałbym rozwiązać ten problem, jestem dobrym człowiekiem i czuję na barkach ciężar, ale nim uczynię pierwszy krok do rozwiązania tego ambarasu, wszystko wokół powstrzyma mnie, mówiąc, że i tak nie zmienię całego świata i lepiej zająć się samym sobą, pozwalając światu powoli gnić i umierać.

- …bezużyteczny – skończył Tomo, a ja spojrzałem na niego lekko zamroczonym wzrokiem.

- Taa, znowu nie słuchałem – przepraszająco wzruszyłem ramionami, a Tomo skrzywił twarz, uświadamiając mi, jaki cholernie ważne rzeczy mnie ominęły.

     Szybkim rokiem minęliśmy słynny na całą kulę ziemską napis „HOLLYWOOD”, odgrodzony siatką od zwierząt i ludzi uważających się za wandali. Osobiście nazywałem ich małpami, nie ubliżając małpom.

     Brzuch Tomo rozerwało głośne burczenie…

- Przepraszam, że nie zdążyłeś zjeść – tłumaczę, lekko zdołowany faktem, że wyciągnąłem swojego przyjaciela z pustym żołądkiem, nie mówiąc mu, gdzie dokładnie idziemy.

- Nie szkodzi, naprawdę – machnął ręką. – Tagiatelle Carbonara z sosem śmietanowym i białym winem, naga kobieta w stroju Victoria’s Secret nigdzie nie ucieknie!

- Ha! Nie uwierzysz, ale na mnie w domu czeka kolejna rozgrzana kocica!

- Przygarnąłeś kolejnego kota? – Tomo patrzy na mnie zza krzaczastych brwi.

- Nazwałem ją Pamela. Ma wielkie cycki.

- Jest w ciąży?

- Nie, jest po prostu przy kości.

      Oboje przyśpieszyliśmy kroku, śmiejąc się pod nosem, choć w moim przypadku trudno było odróżnić śmiech od kaszlu astmatycznego. Prędko wyciągnąłem z kieszeni mój inhalator i wsunąłem go do ust.

- Jak Shannon? Mama się odzywa?

- Jakoś… – psik. - …idzie – odpowiedziałem zdawkowo, nie chcąc zagłębiać się w szczegóły.

     Tak, poczułem to w tonie Tomislava - dręczący obowiązek towarzyszenia mi, podczas gdy Chorwat miał mnie głęboko w dupie, pewnie sam miał trochę problemów, choćby z Vicky, a ja, jak przystało na zakompleksionego egoistę/pępek świata, nie miałem o nich pojęcia. 

     Szczerze mówiąc, mogłem zrobić to sam, bez obserwatorów i zbędnych pytań, ale dzisiaj potrzebowałem jednej osoby do usatysfakcjonowania swoich hedonistycznych potrzeb. Byłem samotnikiem z głośnym umysłem, skłonnym do przemiany myśli w akcje, ale dzisiaj NAPRAWDĘ potrzebowałem drugiej osoby.

     Nareszcie dotarliśmy do krawędzi wzgórza, za którym kryło się głębokie urwisko prowadzące do nikąd. Przed nami malowała się zapierająca dech w piersiach panorama na Los Angeles i aż prosiła się, żeby uwiecznić ją na kliszy aparatu, niestety miałem ze sobą tylko moją Jeżynkę, której marny flesz nie zdołałby przynieść oczekiwanego efektu.

     Ach, moje Sacrum, miejsce objęte magicznym spokojem i - choć otwartym dla każdego - zrozumianym przez nielicznych. We współczesnym świecie fajniej było naćpać się i przespać z byle kim, niż pobyć sam na sam w progach Matki Natury, która moim osobistym zdaniem mogła być ruda!  

     Tymczasem Profanum jarzyło się w oddali, bucząc na mile sygnałami karetek i głośną muzyką z przedmiejskich klubów.

     Miałem na sobie granatowe spodnie z New Yorkera, bluzę z kapturem z Pumy, specjalne turystyczne buty od Raplha Laurena i zestaw szalik+czapka od mojej mamy, które dostałem na ostatnie urodziny. Nie potrafiłem zidentyfikować ciuchów Tomo, ale znając jego podejście, mógłby nosić nawet worek na ziemniaki.

- Niektórzy ludzie godzą się ze swoim losem. Biorą co przyniesie im życie, bo teraz wszystko jest takie popierdolone. O czym ja do cholery mówię? Nie mam o niczym pojęcia…

     Tomislav przytakuje, choć wiem, że - w przeciwieństwie do mnie - słucha.

- Wybierz sobie kamień albo mały głazik, w zależności z czym masz problem, i rzuć nim ponad urwisko. I gdy rzucasz, wydzieraj się na cały głos.

- Płaczem wojownika? – sugeruje Tomo.

- Ta, płacz wojownika uśpionego w tobie. I gdy tak wrzeszczysz, wypuść z siebie jakąś szczególną cechę albo problem, z którym się borykasz od niewiadomo jakiego czasu, który nie pozwala ci normalnie funkcjonować.

     Tomo patrzy na mnie chwilę podejrzanym wzrokiem, zdając sobie sprawę, o czym, o kim mówię. Właściwie widzę przez chwilę w jego oczach żal, że pierdolę się z własnymi myślami od tylu lat, chociaż powinienem to wyrzucić z głowy i wrzucić kolejny bieg.

- Zostawiasz to za sobą. I teraz właśnie to zrobimy. Kto pierwszy?

     Tomislav nie odpowiada, lecz od razu przechodzi do rzeczy, przykucając na kamienistym gruncie i odszukując właściwy kamień. Nie mam pojęcia, co kryje się za tą owłosioną czaszką, za tym szerokim uśmiechem i wolę nie wiedzieć, bo poczuję w sobie wstyd i zakłopotanie, jeżeli jego kłopot okaże się większy od mojego, a sobie z nim radzi, w przeciwieństwie do mnie i moich popierdolonych problemików.

     Tomislav przerzuca kamień z ręki na rękę, badając jego wielkość, kształt i ciężar, po czym bierze zamach, kilkumetrowy rozpęd i z przydługim wrzaskiem rzuca nim w otchłań czerni. Mam wrażenie, że echo jego krzyku niesie się jeszcze daleko, a niczego nieświadoma osoba zamartwia się czy nie doszło do morderstwa albo nie zepchnięto kogoś z klifu. Tomislav odchrząkuje i odchodzi, wpatrzony we własne Adidasy pokryte osadem. Jest tak ciemno, że musi oświetlać sobie drogę wyświetlaczem telefonu.

- Chyba słyszałem, jak ktoś powiedział „auć” – podniosłem lekko kąciki ust.

     Nachodzi moja kolej, moment na który czekałem od rana, kiedy przylepiła się do mnie upierdliwa myśl, jak mucha do gówna. Tylko takie pseudo-metafizyczne zabawy mogą mi pomóc, tłumaczę sobie, choć w głębi duszy wiem, że przeczę sam sobie.

     Okaże się po fakcie, dlatego biorę do prawej ręki dość spory kamol, macam go w dłoni przez kilka sekund, wsłuchując się w głęboką ciszę panującą obok i rzucam, ot tak. Moje wycie trwa znacznie krócej niż ryk Tomislava, a kamień upada bliżej. Super, śmieję się cicho w myślach, choć moja twarz nie wyraża żadnej emocji, kolejna zabawa zdyskwalifikowana.

     Kurwa mać.

- Nigdy nie wylądował! – ryknął  Tomo. – Co to znaczy?!

     Cicho chichoczę, choć w środku jestem strasznie zawiedziony. Miałem cichą nadzieję, że rzucanie kamykami nad przepaścią mi pomoże, wmówię sobie później w domu, gapiąc się na sufit, że właśnie rzuciłem starymi wspomnieniami, wymazując je z pamięci, a ryk ze środka mojego gardła dobitnie to potwierdził.

     W rzeczywistości nie rzucałem kamieniami, a grochem o ścianę. Byłem za-wie-dzo-ny.

Nastała północ, żadne wilki nie wyły. Z rękami w mojej bawełnianej, ciemnej bluzie usiadłem na zboczu, dając się omotać moim myślom.

- Mam na imię Jared Leto. Jestem reżyserem, jestem muzykiem, jestem aktorem. Jestem też częściowo managerem, grafikiem artystycznym. Znany jestem z tańca i chodzenia na dłuższe wyprawy. Oprócz prostytucji zajmuję się też pisaniem tekstów piosenek, ale to jedno i to samo, skoro sprzedajesz swoją duszę i ciało ludziom.

     Moje myśli tańczą flamenco. Nowy pomysł na piosenkę. Rytm, takt, melodia, zwrotka, refren, zwrotka, refren, refren, bridge, refren, refren, fade out. Miesiąc temu zaciąłem się przy goleniu. Powinienem dawno skończyć tę durną książkę. Jutro idę do tatuażysty. Shannon i Chenault nazwali swoją córkę Margalo. MARGALO. MARGALO. MARGALO. Co za popierdolone imię.

     Wykres globalnego ocieplenie w mojej głowie. Topniejące czapy lodowe, niedźwiedzie polane, pingwiny cesarskie. One nie będą miały gdzie mieszkać, jeżeli nie zaczniemy dbać o planetę TERAZ. NIE JUTRO, NIE POJUTRZE - TERAZ. Apartheid. Wyścig zbrojeń nuklearnych. Komunizm w Ameryce Łacińskiej. Opanowanie epidemii AIDS na Haiti. Zmniejszenie inflacji, deficytu budżetowego. Dyskryminacja rasowa, dyskryminacja homoseksualistów, DYSKRYMINACJA. Ogólnodostępna pornografia. Przemoc w telewizji, kinie, Internecie, muzyce popularnej.

     Przez kilka sekund gapię się tępo w jeden punkt w oddali, po czym wzdrygam się na myśl o tym, jak dużo… myślę. Wracam do domu z MYŚLĄ, że znowu czeka mnie nieprzespana noc, bo mój mózg zasypie fala natrętnych myśli, w tym jedna, najważniejsza – Ramona Silver.

~*~

     Czasami mam dojmujące wrażenie, że powinnam przestać, że to naprawdę niczego ze sobą nie niesie, że to kolejne, kanonowe, żałosne, nic nie warte opowiadanie i trzeba spojrzeć prawdzie w oczy - pewnie nigdy nie będzie lepsze. Zresztą… co ja pierdolę.

     A z drugiej strony - widzę parę osób, którym się to podoba, które kochają mnie za ten chłam, doceniają mój wkład pracy i to zauważam.

     Prawda jest taka, że nie powinnam się wgłębiać czy to ze sobą coś niesie, czy nie, czy ma w sobie jakąś zajebiście głęboką, górnolotną ideę, którą powinien znać prawdziwy człowiek.

     Mam to gdzieś.

     Serio.

     Ja pierdole.

+ Ewidentnie scena z rzucaniem kamieniami zerżnięta z fragmentu Artifact'u, którego zwiastun wyciekł do sieci.

++ Dziadu zostanie u mnie przestawiony jako maniak mody w stylu „Mam na sobie bokserki z Calvin’a Klein’a”.
+++ PRZYPOMINAM O KOMENTOWANIU, WY LENIWE SKURWYSYNY.

 - korekta: suckit